A Better Place

- Kocham Cię…

- Nie rób tego. Jeszcze nie teraz.

- Nic na to nie poradzę.

Pokiwał głową i zaczął płakać.

- Proszę nie płacz… to ja powinienem to robić!

- Po prostu trzymaj mnie za rękę.

Ich dłonie trzęsły się zatrzymane w mocnym uścisku, który luzował się z każdą sekundą.

- O nic się nie martw mały… Przecież wiesz, że teraz zawsze będziemy razem. – uśmiechnął się.

*

Zaczęło się walić w wyjątkowy dzień dla dwóch osób. Miało być tak magicznie, ale jedna z nich wiedziała, że robi źle. Tą osobą był niezbyt wysoki chłopak, szatyn, wąskie wargi i urocze spojrzenie. Lubił mieć swój styl i nie zważać na zdanie innych.

Ale jego największą wadą było poddawanie się. No cóż…

*

Ta historia ma swój początek w nienadzwyczajnym dla piątki chłopców miejscu. MTV jak zwykle wezwało ich na kolejny wywiad, ale tym razem Louis miał wyuczoną regułkę.

- I pamiętaj, masz powiedzieć, że to był żart…

Paul nawijał bardzo długo, by mień pewność, że podopieczny go posłucha. Drugi chłopak, który był w to zamieszany stał z boku odwrócony do wszystkich i czuł jak rozdziera go w środku. Poznawał cenę sławy i wiedział czym teraz za nią zapłaci. Owszem miał miliony fanów, pieniądze, możliwość spełniania marzeń, ale gdy spotkał na tej cudownej drodze kogoś, kto miał być jego miłością na całe życie, czuł, że to za wiele. Harry nie był przyzwyczajony do takiego szczęścia, choć bardzo chciałby go posmakować.

Louis musiał nieść na barkach te wszystkie kłamstwa i pouczenia menagementu, bo Hazz zawsze mówił prawdę. Dlatego nie obciążali go.

Nie wiedzieli tylko jak wielki ból sprawiają Louis’emu. On wiedział, że rani Harry’ego. Swojego ukochanego Harry’ego i fanów.

Usiedli na sofie przed kamerą, obok reportera. Uśmiechali się stwarzając pozory i fakt, Zayn, Liam i Niall nie mieli powodu do smutku. Po prostu nie wiedzieli o wszystkim co dzieje się za drzwiami biura ‘ważnych ludzi’. Louis patrzył tępo w szorstkie oczy gospodarza programu, które wyłaziły z oczodołów krzycząc: Chcemy znać prawdę!

Tomlinson też bardzo chciał ją ujawnić, ale nie pozwolono mu. To było wykluczone. Teraz myślał tylko nad tym jak obciąży fanów winą za Bromance, które gdzieś w cieniu przerodziło się w Romance. Musiał tak bardzo zranić tych, którzy cieszyli się nieujawnionym związkiem Stylinsona.

Czuł się jak niewdzięczny dupek. Przecież oni wspierali ich całym sercem, a musiał powiedzieć, że tylko ranią Eleanor i żeby przestali?! Nonsens… Eleanor jest przykrywką dopóki któryś z chłopaków (Lou lub Hazz) nie zakochają się naprawdę w jakiejś dziewczynie.

Przeklęty menagement, powtarzał Louis w myślach.

Harry nie wyglądał na szczęśliwego od samego początku. W ogóle nie chciał tu być i słuchać tego wszystkiego. Chciał udać, że ten wywiad to zły sen i jak najszybciej o nim zapomnieć.

Louis w końcu wyrecytował regułkę, którą napisał dla niego Paul i przez resztę dnia czuł się brudno. Był tak cholernie nieszczery, że nie mógł wytrzymać z samym sobą.

Harry nie zbliżał się do niego przez cały wieczór. Wiedział, że Louis gdyby tylko chciał, sprzeciwiłby się. Tylko był ten cholerny kontrakt, który mówił, że mają robić co im się rozkaże.

Gdy Harry i Louis wrócili do swojego mieszkania nie wspominali o wywiadzie. Harry zrobił herbatę dla siebie i współlokatora, bo nieważne jak bardzo się pokłócili – zawsze musiał zrobić dwie.

Szatyn wziął szybki prysznic i zabrawszy kubek poszedł do salonu, w którym na ścianie wisiał duży telewizor. Harry skakał po kanałach i trafił na MTV.

- To był tylko żarty…

Trafił akurat na to zdanie, na które Paul najbardziej naciskał i Louis nie mógł go pominąć.

- Oddaj to Hazz. – zdenerwował się i próbował zabrać mu pilota.

Dopiero teraz zauważył, że jego przyjaciel płakał, a łzy nadal zbierały się w kącikach oczu. Unikał spojrzenia, ale w końcu skierował swoje zielone tęczówki w stronę błękitnych oczu i znieruchomiał.

- To nie były żarty. – wydukał.

Louis uklęknął przed nim i chciał go przytulić, ale Lokaty zwinął się w kłębek, nie mając zamiaru paść w ramiona tego, który dziś sprawił mu tyle bólu.

- Odczep się Tommo! Ja już tak dłużej nie mogę!

- Nie możemy się poddać. – odpowiedział spokojnie.

- Ciągle to powtarzasz, ale nasz związek istnieje tylko w tym mieszkaniu! Nawet chłopcy o nim nie wiedzą!

- Zobaczysz, wytrzymamy jeszcze trochę!

- A co potem?! – poderwał się.

- Potem wszystko będzie dobrze. Wszystko będzie takie, jakie być chciał żeby było…

Szatyn wyszeptał do niego bardzo przekonująco i przeczesał lekko jego loki. Harry pociągnął nosem i przechylił się w prawo, by Louis mógł przytulić go najmocniej jak potrafi.

*

Harry Styles i Louis Tomlinson spędzali tak prawie każdy wieczór. Lokaty płakał, a szatyn pocieszał go i przytulał.

Wśród fanów toczyły się kłótnie i wojny. Jedni szanowali słowa Louis’ego w wywiadzie, inni wierzyli, że to kłamstwa.

Mijały lata i wszystko wciąż było udawane. Harry nie przestawał stać z boku i martwić się, a Louis próbował zdenerwować Paul’a wysyłając do Harry’ego znaki, które rozumiał każdy fan. Prawie każdy…

Eleanor zaczynała czuć coś do Tomlinsona, choć na początku miała tylko udawać jego dziewczynę.

Liam i Zayn myśleli, że przyjaźń Harry’ego i Louis’ego przechodzi na taki sam etap jak ich. Po prostu przyjaźń.

Niall wiedział, że jednak coś się dzieje.

Louis miał dość wykładów menagementu, więc zaczął nawet przed nimi udawać, że między nim, a Harry’m już nic nie ma.

Niestety uwierzyli i złożyli mu pewną propozycję. I zgodził się.

*

Dzień ślubu nie był tak piękny jak miał być, choć wszyscy się cieszyli. Prawie wszyscy.

Padał deszcz i było trochę zimno. W kościele panowała cisza. Wszyscy czekali tylko na panią młodą. Na Eleanor Calder, która miała przyjąć nazwisko Tomlinson.

Louis był tak zrezygnowany, że prawie zapomniał o głównym punkcie całej tej ceremonii i jego planie, o którym nie wiedział Harry.

Lokaty czuł się okropnie, bo wcale nie chciał tu przychodzić. Nie mógł pojąć tego jakim dupkiem i idiotą jest jego chłopak.

Stał z tyłu i płakał obok Niall’a, tłumacząc, że to ze szczęścia. Jednak blondyn nie był taki głupi. O wszystkim wiedział.

- Czy bierzesz sobie…

- Nie! – prawie wykrzyczał Lou, zanim przyszła na to kolej.

- Co ty wygadujesz kochanie? – wyszeptała El, obejmując jego dłonie.

- Nie mów do mnie kochanie! Tylko jedna osoba może tak do mnie mówić!

Szatyn odwrócił się do znajomych i rodziny w poszukiwaniu burzy loków, stojącej w ciemnym koncie.

- Harry! – zawołał, a Loczek podniósł głowę i ukazał oczy przepełnione łzami.

- Lou… - załkał i pobiegł do niego.

Zatrzymali się w mocnym uścisku i pocałunku, a potem spojrzeli na gości i kiwnęli do siebie głowami.

- Ja i Eleanor to nie była prawdziwa miłość! Zawsze kochałem Harry’ego! Zawsze! – oznajmił wprawiając Paul’a w złość.

*

Menagement wpadł w wściekłość. Zakazał chłopcom spotykania się i kazał im zamieszkać osobno. Nadzieja Harry’ego nie trwała długo. Było jeszcze gorzej niż wcześniej…

I  wtedy przyszedł czas na ich ostatnią decyzję podjętą w życiu. Samobójstwo.

- Będziemy razem do samego końca…

- Kocham Cię…

- Nie rób tego. Jeszcze nie teraz.

- Nic na to nie poradzę. – Harry dławił się łzami czując jak dwie buteleczki tabletek robią swoje.

- Proszę nie płacz… to ja powinienem to robić!

- Po prostu trzymaj mnie za rękę.

Ich dłonie trzęsły się zatrzymane w mocnym uścisku, który luzował się z każdą sekundą.

- O nic się nie martw mały… Przecież wiesz, że teraz zawsze będziemy razem. – uśmiechnął się szatyn i pocałował go. – Nie ma dla nas miejsca na tym świecie, więc będzie na innym.

Harry ostatkiem sił wdrapał się na niego i nie odrywając sinych warg, położył się na swoim ukochanym.

- Też Cię Kocham Harry. – odpowiedział wreszcie Louis.

Zasnęli w tym samym czasie i trzymając się za rękę podążyli razem w jednym kierunku. Teraz nikt nie stawiał im pod nogi przeszkód. Nikt nie mówił im co mają robić. To był ich raj. To było ich niebo.

Larry Stylinson is REAL.

Always & Forever. 

Another World